Yoruldum dostlar

  
   İmtahan dünyası derler ya,hakkaten doğruymuş, Allahım bizi nelerle sınıyorsun,dayanma gücü veriyorsun ama ya sonra? sonrasında bitmiş,pörsümüş ve psikolojik sorunları olan bir benle başbaşa kalmak var.
   Ya, ne kötü bir çelişkidir bu, bi yanda aman bişey olacakmı korkusu,bazen çok ama çok bunaldığın bir anda  nolacaksa olsun duygusu.
   Korkuyorum dostlar,yoruldum dostlar, sorumluluklarından kaçmayı istemek kötümü.
   Bir süre önce bahsetmiştim Alzheimer hastası annemden.Şimdilerde babamda da başladı aynı belirtiler, tekrar tekrar sorulan aynı sorular, huysuz ve mutsuzluk halleri,bide sürekli ama sürekli hastaneye gitmek isteği,
   Kendisini orada güvende hissediyor adam,  son 8  aydır annem yapmadığını bırakmadı babama (tabi hastalığının normaliteleri olarak)
     Nasıl bir hayal gücü yaratıyor bu hastalık inanamazsınız,babam yokken onu tecavüzden tutuklamışlar diye üzüldü ağladı,hasta diye ağladı,beni aldattı diye kızdı sinirlendi, hele hastanedeki ziyareti tam türk filmi modundaydı.Annem hayatında belkide ilk defa babama bu soruyu sordu ''beni seviyomusun''.
     Gülermisin ağlarmısın misali, bi yandan çok komik şeyler oluyor, bi yandan içini acıtan şeyler,annem beni ablası zannediyor artık.
    Yorgunum dostlar. Kana kana ağlayasım var, hiç kalkmadan uyuyasım var, bir çiçeğe bakıp mutlu olasım var ama olmuyor işte .